Het leven is een achtbaan

Het leven is raar. Het ene moment gaat alles goed, en het andere moment zit je in de put, en heb je het gevoel dat je er nooit meer uit gaat komen.

Voor dat ik verder schrijf wil ik nog een keer mijn excuses aan bieden. Het spijt me heel erg dat ik geen blog kon schrijven. Maar goed, hier ben ik weer.

Soms is het leven prachtig, dan is alles vrolijk. Maar je hebt ook de momenten dat het leven vreselijk is, dan is alles grijs en grauw. En volgens mij kent iedereen dat wel. Wanneer voel ik me zo vreselijk? Dat is meestal voor school. En dan bedoel ik niet met het naar school gaan. Nee, maar toetsen, leren... Ik ben iemand die hard moet studeren voor goede punten. En ik neem school misschien een beetje té serieus. Dus wanneer ik dan heel hard geleerd heb voor een test en dan nog een slecht punt heb, dan kan ik echt boos worden. Jullie zullen vast zeggen "Het is maar 1 punt." Ja, dat is waar, maar zo een rapport kan je leven veranderen. Haal je goede of slechte punten, dat bepaalt je leven. Moet je bijvoorbeeld van richting veranderen, dan zul je waarschijnlijk later ook een heel ander beroep hebben. Het klinkt misschien stom, maar het is zo. Dingen die je nu doet bepalen wat je later doet of wordt.

Soms kan een keuze die je nu maakt heel je toekomst veranderen. Leven is ook een groot deel hopen. Hopen dat je geen erge ziekte zal krijgen. Het is ook raar om te zeggen dat iedere stap die je zet levensbepalend is. Als je de straat oversteekt, kan je leven ineens voorbij zijn. Ieder ding dat je doet is bepalend voor de rest van je leven. Er kan ieder moment iets met je gebeuren dat heel je leven op zijn kop zet.

Ik vraag me ook vaak af hoe het later zal zijn. Als ik zeg dat ik vandaag ga roken, dan zijn mijn longen binnen een paar jaar in een vreselijke toestand. Of als ik bijvoorbeeld zeg dat ik nu ga stoppen met school. Dan heb ik geen baan. Maar ik stel mezelf ook veel vragen: Zal de wereld er dan nog wel zijn met al die milieuvervuiling? Zal ik werk hebben? Waar zal ik gaan wonen? Of de meest erge vraag. Zal ik er dan nog wel zijn? En op al die vragen weet niemand een antwoord.

Dit wilt niet zeggen dat we nu allemaal thuis moeten gaan zitten en bang zijn. Nee, daarvoor is het leven veel te kort. Geniet van je leven. Je leeft maar één keer! En als je dan straks je been breekt: lach dan, en wees blij dat je niet 2 benen hebt gebroken. Lach, en het leven lacht je toe.

xx Ismana