Vallende Dromen

Het leven is toch iets raars. Iedereen is anders hoe je het keert of draait. Iedereen heeft zijn of haar eigen leven. In gedachte dwaal je te verlangen naar die verhalen.

Met elke stap die je zet valt er weer een vlokje uit de lucht. Je probeert het te vangen. Je kijkt naar je handschoen en ziet twee sneeuwvlokjes. Je kijkt en ziet hoe verschillend ze zijn en toch mooi elk op zijn eigen manier. Je wandelt verder en een jonge viervoeter glijdt over straat. Wat zou hij denken over deze nieuwe ervaring? Zou hij het koud hebben of geniet hij ook van iedere vlok? Het baasje loopt met de hond mee en zit met zijn hoofd in de wolken. Hoe zou die zich voelen? Waar denkt hij aan? Je wandelt verder, voelt een koude wind en krijgt een rilling. Even ontwaar je de drukte. Je ziet een koppel met de handen in elkaar gesmolten. Hoe zou dat zijn? Iemand naast je die je warmt in deze koude dagen? Hoe lang zijn ze al samen? Hoe verder je gaat hoe luider de klanken van een straat muzikant. Zijn vingers glijden over de gitaar. Zou hij het niet koud hebben? Is dit zijn leven? Je gaat door en de sneeuw volgt je met iedere keer een vlokje extra.

De sneeuw stopt met vallen net als jij stopt met lopen. Je staat stil en realiseert je dat je geen antwoord zult krijgen op je vragen. Je zoekt antwoorden maar wil ze niet weten. Die vragen maken het leven. Zoeken naar antwoorden. Antwoorden op vragen die iedereen stelt. Voor deze antwoorden bestaat geen onderzoek. Je eigen hypothese dient als bewijs en is meteen kritiek.

Terug thuis. Mensen omringen je met liefde. Je geniet van je onwetendheid. Thuis voor het warmend vuur. Buiten het zicht van de vlokken die terug zijn gaan vallen. Vlokken vol beelden.

xxx Ismana