Ouders staan voor je klaar maar wat doe jij?

Dankbaar moeten we zijn. Dankbaar voor wat wij hebben en niet om meer vragen, maar respecteren wat we hebben. Wij leven in een gebied waar geen oorlog is. Wij kunnen naar school en hebben ouders die op ons wachten. Ouders die je zullen troosten als het even niet meer gaat. Maar zijn wij er voor hun? Zij staan klaar voor ons, elke dag van het jaar. Maar wat doen wij?

Je loopt uit school met een zware dag achter de rug. Terwijl je je fiets pakt begint het te regenen, dat ook nog! Vol tegenzin trotseer je de storm. Je bent eindelijk door weer en wind thuis geraakt. Je wandelt in huis en daar staat je moeder op je te wachten met een warme chocolademelk in haar handen. In plaats van dankje te zeggen loop je boos verder, op weg naar je kamer. Als je vader thuis arriveert van het werk komt hij naar je kamer je goedendag wensen. Daar snauw je hem af en wil je dat hij weg gaat.

5 jaar later

Je staat klaar met de koffer in je handen. Klaar om de wereld te gaan ontdekken. Daar staan ze, je ouders. Je moeder kan haar tranen niet bedwingen en je vader probeert zo mannelijk over te komen als hij kan. Ze staan daar voor jou en ze zullen op diezelfde plek staan wachten als jij terug komt. Je rent naar ze toe voor een goede knuffel, diep van binnen ga je ze heel hard missen maar je wilt het niet laten zien. Je keert nog een laatste blik naar ze toe als je de bus opstapt. Ze staan daar hand in hand, je uit te zwaaien net als ze op de lagere school deden voordat jij op schoolreisje vertrok.

5 jaar later

Zo trots als een pauw loop je met je diploma naar buiten, naar de vrijheid toe. Je wilt je ouders gaan bellen om ze het goede nieuws te gaan vertellen maar net voordat je het nummer hebt kunnen intoetsen, word je geroepen door je vrienden. Je vergeet totaal wat je wou gaan doen en loopt trots met ze mee de kroeg in om het te gaan vieren.

5 jaar later

Met een lopende baan en een prachtig huwelijk vergeet je bijna dat ze er zijn. Soms vragen je kinderen nog wel eens of ze naar oma en opa mogen maar meestal heb je er geen tijd voor. Je ziet ze bij kerst en iedere keer opnieuw maak je exact dezelfde belofte: "Ja, we spreken dit jaar zeker meer af!". Maar je houdt je niet aan die belofte.

5 jaar later

Opeens gaat de telefoon je pakt de hoorn op en je weet meteen wie het is, je vader. Hij huilt en probeert iets te zeggen, dat je hem nog nooit hebt horen doen. "Je moeder is gestorven", hij krijgt het met moeite over zijn lippen. Plots zakt heel je wereld in. Je denkt terug aan vroeger, aan de tijden dat ze voor jou klaar stond met een warme chocolademelk na school. Dat je ze gewoon hebt weg geblaft. Je voelt een steek in je maag. Iedere keer opnieuw stonden ze daar voor jouw. Iedere keer opnieuw stonden ze klaar voor jouw. Jij negeerde ze, je was te druk met je eigen leven. Je eigen leven dat je te danken hebt aan hun.

Je ouders zullen er staan. Negeer ze niet alsof ze een wolk zijn maar ben ze dankbaar voor alles wat ze je hebben gegeven. Ben ze dankbaar voor de dingen die jij hebt kunnen bereiken. Want voordat je het weet heb je spijt van de kleine fouten die je hebt gemaakt. Dus zeg niet dat je ze haat want dat doe je niet. Snauw niet naar ze als ze je willen helpen. Bel ze als je goed nieuws hebt. Want jij weet diep van binnen dat je met heel je hart van ze houdt.

" Love your parents. We are so busy growing up, we often forget they are also growing old."

xxx Ismana